Kampania wrześniowa 1939 r. to tragiczny okres naszej historii. Bardzo szybka i dotkliwa klęska wojsk polskich była wstrząsem dla społeczeństwa. Tłumy uchodzącej ludności cywilnej, często wymieszane z kolumnami wojska, sprawiały przykre wrażenie. Mieszkańcy Borzęcina, wsi rozciągniętej na wiele kilometrów w poprzek osi odwrotu polskich wojsk, byli świadkami wycofywania się niemal całości oddziałów wchodzących w skład Grupy Operacyjnej „Boruta”. Spróbujemy prześledzić trasy przemarszu poszczególnych oddziałów. Uzupełnieniem są informacje zawarte w borzęcińskich kronikach i relacji świadka.

Zadanie obrony Śląska i Małopolski zachodniej powierzono armii „Kraków” pod dowództwem generała brygady Antoniego Szylinga. Jej pozycje rozciągały się od Czorsztyna na południu po Częstochowę na zachodzie. W skład armii wchodziło początkowo pięć dywizji piechoty: 7 dywizja piechoty, 23 dywizja piechoty, 55 dywizja piechoty rezerwowa, 6 dywizja piechoty i 21 dywizja piechoty górskiej, grupa forteczna „Śląsk”, krakowska brygada kawalerii, 10 brygada kawalerii (zmotoryzowana) i 1 brygada górska.

Głównym przeciwnikiem armii „Kraków” była XIV armia niemiecka pod dowództwem gen. Wilhelma Lista. W pierwszym okresie wojny jej podstawowym zadaniem było okrążenie wojsk polskich broniących Śląska. Zasadnicze zadanie miał wykonać XXII korpus pancerny gen. Paula von Klaista w składzie: 2 dywizja pancerna, 4 dywizja lekka i 3 dywizja górska - atakujące ze Słowacji w kierunku Myślenice - Kraków oraz wychodząca mu naprzeciw 5 dywizja pancerna nacierająca przez Pszczynę – Oświęcim.

Pełna treść dostępna TUTAJ1.14 MB

 ...